Over mij

Mijn eerste verlies was van mijn oma, getroffen door een hartstilstand. Ze was 80 jaar geworden. Ik heb dus nooit afscheid kunnen nemen en tot op vandaag denk ik daar nog steeds aan. Daarna volgden er nog vele overlijdens, ieder met voor mij een eigen verhaal. Ik ontdekte dat praten over de dood niet bespreekbaar was; niet ervoor en ook zeker niet meer erna, en zeker niet met kinderen. Het is vaak onduidelijk wat eigenlijk de wensen waren, en van welke muziek iemand hield.

Tekst van een weduwe

“De artsen, verpleging en thuiszorg draaiden om de dood heen. Ze benoemden de dood niet. Ook niet in de periode dat we nog bezig waren met behandelen. Er was altijd hoop, een gereedschapskist vol met chemo’s en bestralingen. Die heeft hij ook allemaal gehad, totdat die kist leeg was. Dan is het over en word je ontslagen uit het ziekenhuis.”

Meer over José

Ik ben op 1 april 1997 verhuisd van Brabant naar Zeeland. Hier vond ik werk als kapster in de pruiken. Van dichtbij maak je dan het verdriet, de boosheid en onmacht mee van je klanten. De regels en mogelijkheden die buiten de zorg liggen, worden je niet verteld.

Na de dood van mijn moeder in 2009 was het voor mij duidelijk dat er iets moest gebeuren. In eerste instantie zocht ik het in de uitvaarten, maar de opleiding Leefmeester was voor mij de eyeopener: mensen helpen aan de voorzijde.

Daardoor kan ik niet alleen je begrafenis of crematie begeleiden, maar je ook ondersteunen in je laatste levensfase. En ook na je dood, door je naasten te ontlasten met een nalatenschapafwikkeling.

Als Leefmeester help ik je de losse eindjes of onverwerkt verdriet een plek te geven. Allerlei praktische zaken laat ik de revue passeren. Ik luister naar al je wensen en leg deze vast in een draaiboek, het zogenaamde ‘rondeafloopboek’. Zo houd je zelf de regie over je laatste levensfase en je uitvaart. Maar ook puur praktische zaken, want hoe denk ik over reanimeren en behandelverbod?